Güç bende artık !!!

Deniz canavarından kaçtım. Kulaçlarımın birbirine dolanmasına neden olan şey korkudan ziyade ona, ait olduğu yerin dışından bakma isteğiydi. Yosun kaplı kayanın olması gereken yerde balkonu sahil olan bir ev...Oldukça kalabalık… Kalabalık umurumda değil, tek istediğim onu görmek. “Korkmana gerek yok sana zarar vermek isteseydi çoktan… Amacına ulaşmak için sana ihtiyacı var. Üzgünüm seni saklayamayız.”
Sonunda pek de misafirperver olmayan kalabalığın sahte ilgisinden kurtulup arkamı döndüm. Kafasını sudan çıkardığında gözleri tam da gözlerime kitlendi. “Gitmelisin!”
Kıpırdayamazdım ki. Sanki tüm sorular gözlerimde, tüm yanıtlar gözlerindeydi. Bir an “kötü”nün arkamda bir oraya bir buraya koşuşturan aciz kalabalık mı yoksa bu hareketliliğin nedeni olan suyu yaran devasa gövdesi ve kalın derisiyle kayadan bir heykeli anımsatan canavar mı olduğuna karar veremedim.
“Gitmelisin!”
Gözleri gitti önce, kuyruğuyla çıkardığı serinlik gözlerimdeki yanmayı biraz da olsa hafifletti. Arkasına dönüp baktı bütün soruları aldı, yanıtları bıraktı. Çünkü o “güç”tü ama kırmadı.
Panjurun gürültüsüyle perde aralandı.
“Hadi Denize!”